fanfic Chapter 4-7 ...

CHAPTER  4

            Saktong ala-sais ng dumating si Deovn sa main building, at tulad ng pangako ni James, andoon siya’t masayang sinalubong si Devon.  Pagsakay ni Devon sa Blue Audi s5 ni James ay may isang bouquet ng white roses sa may passenger’s seat.

James: ahm, another peace offering?

Devon: di naman na kailangan eh. Pero thanky you ! [kilig naman]

            Nang nasa daan na sila,

James: where do you wanna eat?

Devon: kahit san.

James: ahmm. Ok, so what’s your fave dish?

Dev: ako? Siyempre yung BBQ na gawa ng mama ko.

James: Does it really tastes god?

Dev: oo naman!

James: alright! So where’s your way home?

Dev: ha? Bakit?

James: you have you BBQ satand in front of you house right?

Dev: pano mo nalaman? (napansin niyang patungo na sila sa lugar nila) atsaka, bakit parang alam mo papunta sa min?

James: sources, I guess?

Dev: (naalala ang sandamakmak na pictures ni James sa sala, banyo , kusina at kwarto niya) wait wait! Tawagan ko muna si mama, baka magulat yun!

James:  oh sorry if I didn’t told yeah earlier that I really wanna visit you house.

Dev: oo na ! oo na! itabi mo na muna ang sasakyan, tatawag ako.

James: you can call her while we’re on our way.

Dev: (nagpapanic na) ano ba james!

James: okkk . calm down, there you go.

            Agad lumabas ng kotse si Devon,.

Dev: diyan ka lang, wag kang lalabas!

            Nagmamadali siyang tumawag sa mama niya,

Carol: oh bakit ?

Dev: ma, naku ! alisin mo lahat ng ebidensya ng kabaliwan ko. Itago sa pinaka-safe na lugar!

Carol: ha? Bakit ba? At bakit natataranta ka?

Dev: papunta na kami diyan, as in malapit na po ! diyan kami kakain!

Carol: sinong kami?

Dev: ako po at si james!

Carol: (nataranta na rin) ha? Si james? Malapit na ba kayo?

Carol: dalawang kanto nalang , ma yung bilin ko. Yung mga pix at mp ko!

Carol: oo na! eto na!

            Tinapos na ni Dev ang tawag at mabagal na bumalik sa sasakyan.

Dev: (sa dami ng pics na yun, matatagalang ang mama na tanggalin ang lahat ng yon!  Kailangan matagalan pa bago kami makarating ng bahay.)

            Lahat ata ng pampasagabal ay ginawa na ni dev, napilitna pa siyang bumili ng gamot sa Mercury drug para lang maalintana ang pagpunta nila sa kanilang bahay. Pero wala na siyang nagawa ng sinabi ni James na nagugutom na ito.

            Pagdating nila sa bahay ay naabutan pa nila na kakalabas pa laang ng kwarto ng pinsan niyang si Eslove na may dalang kahon.

Eslove: insan! Mission accomplished! Wala ng ebidensiya! Kahit SOCO, walang makikita!

            Pinandilatan naman ito ng mata ni dev.

James: mission? Evidence?

Dev: ha? Wala yun ! praning yan eh !

            Nagngitian na lamang ang silang dalawa hanggang sa sila’y kumain na. Kasama nina Dev at James sina Aling Carol at Eslove.  Nakailang stick si James, dilamang ng BBQ, kundi pati isaw at adidas, isama pa ang betamax na nagging paborio nito.

            Aliw na aliw sina Eslove at Aling Carol kay James, di kasi ito mare sa pagkain, puro pa nga papuri ang inabot ng paninda ni Aling Carol.  Masarap ding kausap itong si James, kahit pa nga na nosebleed ang tatlo, lalo na sa mga jokes nito.

            Inaya pang muli ni James ang tatlo na magtungo sa malapit na park roon, ngunit din a sumama sina Aling Carol at Eslove, pinagtulakan pa nga ng mga ito si Devon na sumama.

            Naupo sila sa magkaharap sa swing, tuwang-tuwa si Devon sa bawat paggalaw ng swing na parang bata.

James: you know what, at first, I thought you’re snob.

Dev: snob? Ako?

James: yes, coz everytime we practice chess, you never looked at me, not even a glance.

Dev: [kala mo lang yun! Eh tuwing andun ka, ikaw lang ang nakikita ko]

            Ganon ba? Baka di ko lang napasin na nandoon ka.

James: yeah, you may be right. But it’s weird, as far as I can remember . there was a day that you place yourself at the corner of the library, quietly reading a book.  I was watching you that time, but I didn’t notice you taking pictures of me.

Dev: ha? Pictures?

James: (nakangising nilabas ang 3 pictures na kinunan ni dev sa iisang pagkakataon)

            These. You have the talent. And the choice of model, you have  a great taste ha :D

CHAPTER 5

            Hindi naman makapagreact si Devon sa mga litratong hawak ni James.

Devon: [paanong napunta sa kanya ang mga yan! Nkau po ! buking! Anong gagawin ko ?]

James: if you’re wondering where I got these, it’s inside the refrigerator, I was actually shocked, its on the chiller.

Dev:[ alam ko! Ako naglagay nun don eh! Si mama naman! Nakalimutan yun!]

James: just say it dev.

Dev: ano kasi-

James: I hope you’ll say what I wanna hera. (serious titig FTW)

Dev: ha?  ano bang gusto mong marinig?

James: that we feel the same.

Dev: ano bay un?

James: ano nga ba? (hirap man, pinilit parin magtagalog)

Dev: wala akong dapat aminin, kabaliwan lang lahat yon! Sige na, pagtawanan mo na ako.

James: why would i? I’m dead serious here dev.

Dev: ano ba kasing gusto mong sabhin ko?

James: na mahal mo rin ako .

Dev: (gulat sa narining) rin?

James: yes, rin. Coz I ♥ you dev. Since day 1 of our college years. I’ve been in love with you for 2 years now, and counting ..

Dev: james .. (speechless sa narinig)

James: I know how stupid I am to keep it for so long dev, mahal kita. Mahal na mahal.

Dev: james .. sinasabi mo lang bay an kasi ngayon alm mo na kung ano yung nararamdaman ko sayo?

James: are you talking about the photos?

            Tumango naman si dev bilang pagsangayon.

James: alright. To be fair, I’ll show you my secret.

            At inilabas nito ang wallet at iphone nito. Picute niya ang nasa pitaka nito, picture nya noong unang araw ng klase 2 years ago. Sunod na ipinakita nito ang iphone, siy ang nasa wallpaper nito. At puro pictures nya ang laman ng phone. Mga stolen at candid shots.

James: see, we do the same thing. I just don’t put photos inside the chiller!

Dev: james … (tuwang-tuwa sa mga nangyayari)

James: is that all you can say?

Dev: ano pa bang kailangan kong sabihin, eh may ebidensya ka na.

James: I wanna hear it.

Dev: bakit pa? di mo ba nararamdaman.

James: (ngumit ng ubod ng tamis) I do. But I doubit it at first coz you8’re always mad at me.

Dev: panlinlang lang yun !

James: so …

Dev: ano?

James: rin?

Dev: (napangiti) rin! Rin! Rin!

            Sobrang saya ng niyakap ni James si Devon, ikinandong niya ito sa kanya at mahigpit na niyakap saka bumulong.

James: mahal na mahal na mahal kita!

Dev: mahal na mahal na mahal RIN kita!

            Galak na galak ang dalawa, matagal din silang magkayakap, di alintana ang ilaw na nagmumula sa camera mula sa di kalayuan.

CHAPTER  6

            Buong gabi silang magkasama ni James, unang gabi bilang magnobyo.  Kung hindi pa niya pinilit na umuwi ito, di pa aalis si James.  Ngunit bago pa siya makatulog, tumawag ito sa kanya, bakas sa tinig nito na galling ito sa pagiyak, tinanung niya kung bakit, ngunit di ito sumasagot.

James:  ney, always remember that I’m doing this because I ♥ you so much. I ♥ you more than you’ll ever know!

Dev: do what ney?

James: I ♥ you!

Dev: mahal din kita. Higit pa sa sobra!

James: I know … you should go to sleep now ney, goodnight . I ♥ you!

Dev: nyt nyt din. See you tom!

James: I ♥ you. I ♥ you! Mahal na mahal kita !

Dev: oo na po! Sige na nyt!

James: I really ♥ you. I’ll always will. FOREVER!

Dev: opo ! bye na ney! Love you!

            At doon na nga natapos ang paguusap nila. Di niya alam na nang gabi ding iyon, nakatadhanang masaktan ang dalawang pusong minsa’y nagisa.

            Dalawang linggo nang di nakikita ni devon si James.  Hindi kasi ito sumama sa Legazpi para maging coach niya, dir in siya pinapayagang makapasok sa executive room ng banda.  Umuwi man siyang kampeon sa chess, di magawang magsaya ni dev.

Dev: ano bang nangyayari sa kanya? Bakit pati mga tawag ko, di niya sinasagot. Kahit txt, wala! 

Fret: kayo ba talaga?

Dev: nalalabuan na rin ako bessy, isang gabi lang, pagkatapos nun, parang habang buhay na siyang mawawala sa akin.

Fret: wag kang ganyan bess, may dahilan si James kung bakit ganito kayo ngayon?

Dev: anog dahilan? Bakit di ko alam?

            Tuluyan ng napaiyak si dev, niyakap naman siya ni fret, at sa pintuan ng student council kung san naroon ang dalawa, ay may isang binatang nais takbuhin ang distansiya sa dalaga at yakapin ito. Ngunit di pa niya kayang gawin, lumuha rin ang binatang si James at nilisan ang lugar bago pa may makakita sa kanya.

            Isang linggo pang muli ang lumipas, wala paring balita si dev sa kanyang nobyo.  Pumasok siyang matamlay at kagagaling lang sa pag-iyak, di niya inaasahan ang major event na gaganapin sa Auditorium ang dudurog sa napilas niyang puso.

            “its destiny that will keep us together: the james rod and ann lim engagement”

            Hindi malaman ni Devon ang gagawin, nasa harapan siya ng auditorium ng bumukas ang pinto nito, andoon ang lahat, si ann, ang anak ng president eng Chinese community na abalang nakikipagkamay sa mga bumabati sa kanya, at si james, na titig na titig sa nakatulalang si Devon.

            Tumakbo si Devon papalayo sa auditorium, di niya namalayang sinundan siya ni James.

James: devon! Wait … please …

            Maramhas naming lumingon si Dev sa binata, sinalubong niya ito ng galit.  Wala namanng nakakakita dahil nasa likod sila ng auditorium.

Dev: sinungaling ka james! Sinungaling ka!

James: I’m sorry. I’m really sorry!

Devon: sorry? Hinihingan mo ban g kapatawaran na sinabi mong mahal mo ako?

            Hindi nakapagsalita si James, ayaw niyang magsinungaling , ngunit dir in siya maaring magsalita ukol sa damdamin niya, mas maguguluhan lamang si Devon.

Devon: so lahat nang sinabi mo, nung gabing yun ay pawing kasinungalingan.

James: no devon! That night was never a lie!

Dev: eh anong tawag mo dun sa engagement?

James: I need to do it ..

Dev: james! You’re making it hard for me !

James: devon.

Devon: ano bang nagawa ko?

James: wala devon, wala.

            Tuluyan ng umiyak si Devon.  Nais siyang yakapin ni James pero di niya maaring gawin.

Devon: ano ba talaga james?

            Nasasaktan na si James na nakikitang lumuluha ang tanging babaeng minahal niya at mamahalin niya.

James: devon, it’s just that… you can’t do what I can do –

Dev: anong?

James: (wala nang maisip na idadahilan) you can’t do what I can do! You can’t sing. You can’t dance. Those kind of thing! It only means we’re not meant for each other!

Dev: dahil lang don?

James: yes ! (kinailangan niyang gawin iyon. Para din a umasa pa si devon, at sobrang nasasaktan siya dahil ditto)

I’m sorry . but we’re … over …

Devon: (nagulat sa narinig) over? Bakit James? May nasimulan ba tayo? Hindi ba ilang oras lang yun.  Kaya wala tayong dapat tapusin, dahil kahit kalian, walang tayo!

            Tumakbo na papalayo si Devon habang lumuluha.  Si james naman, hindi na alam ang gagawin kaya’t napaupo na lamang sa damuhang kinatatayuan at umiyak.

            Maya-maya’y tumulo na ang ulan, hindi man lamang ito nagbanta, basta na lamang dumilim at agad umulan.  Sinabayan ang pagluha ng dalawang taong nasaktan at patuloy na masasaktan.

*******CHAPTER 7*************

            Dalawang linggo, makalipas ng magdamag na pagbuhos ng ulan at pagdadalamhati ng dalawang puso ay ginanap sa Excelsior University ang isang singing contest, para ito sa magiging kapalit ni James na din a gusting umawit pa pagkatapos ng mapait na araw na iyon.

            Mula sa accounting dep’t ay kitang kita ni Devon ang mga taong nagsisimula nang pumasok sa auditorium para masaksikhan ang nasabing contest.

Fret: bakit di mo ipakita sa kanya?

Devon: ang alin? Kanino?

James: kay james, na you can do what he can do. Wala naming may alam ng tunay mong talents maliban sa chess at talino mo dito sa univ.

Dev: sinasabi mo bang sumali ako sa contest?

Fret: ganon na nga? Balita ko pa, judge si ann.

Dev: mahirap kumanta nang nasasaktan.

Fret: pero kahit papaano, naiibsan ang sakit tuwing nakakanta mo ang nararamdaman mo bessy, hindi parin kasi malinaw para sa akin yung dinadahilan niya sayo. Kaya ipamukha mong you can do what he can do. Saka mo ulit siya tanungin.

Dev: para ano pa?

Fret: para maliwanagan ka rin.

            Napaisip naman si dev sa mga sinabi ng kaibigan.

            Matatapos na ang contest ay wala paring nakakapamangha sa banda kaya  naman tumayo na si James upang umalis.

Ann: where are you going?

James: the contest is done.

Ann: not yet! Meron pang isa!

James: don’t wanna hear it, they’re all the same.

            Lumakad na palayo si James ng mapahinto matapos magsalita ng host.

Host: our last contestant! Nagpahabol lang siya ha! Is from the accounting department, the national champion sa chess competition, Devon Seldiva!

            Agad lumingon si James, at naroon nga sa stage si devon, nakatingin din sa kanya, ngunit yun klase nang tingin na nanghahamon.

            Nagsimula na ang tugtog, “how could you say you love me” ni Sarah Geronimo ang awit. Umpisa pa lamang ng kanta ni Devon ay humanga na ang lahat, lalo na ng nagsimula siyang lumuha habang kumakanta.

“I can’t seem to understand!

How can love be so unkind,

Still you broke my heart, despite what I’ve done

Still my love was not enough

Though I’ve given you my all, I can’t take it anymore ohhh. Ohhh

How could you say you love me!

When you would go and leave me

When you would go and leave me

How could you make me hurt so bad

When I have loved you more than anyone can do

Can't believe the pain

That I'm feeling now because of loving you …

            Nagpapalakpakan na ang lahat kahit di pa tapos ang kanta, binigyan nila ng standing ovation si devon, napakaganda talaga ng tinig niya, maraming  nagkomento na mala-anghel ang boses nito.

            Habang si James, oo at humanga siya sa ganda ng boses ng minamahl niya, ngunit mas nangingibabaw ang nadarama niyang sakit ng kalooban ni devon habang umaawit ito, para bang puso nito ang umiiyak sa bawat salita ng liriko.

James: [ I know you can sing… I just cant say it]

            Sa loob ng excelsior band room ay di parin maka-get over si Ann sa ganda ng boses ni Devon, na tulad ng inaasahan, na nanalo sa contest.

            Ann: grabeee! Hanggang ngayon, nakataas parin ang balahibo ko. Parang narinig kong kumanta si Yeng at Sarah sa iisang boses! Devon Seldiva is really amazing!

            Wala naming nagkomento sa apat na binata. Sina bret, ivan at ryan ay nakatingin lamang kay James na tahimik na tinutugtog ang “tears in heaven” sa gitara nito. Alam na ng apat ang lahat ng saloobin ni James. Nalaman nila ito matapos nilang hanapin ang binata sa gitna ng malakas ng ulan.  Naabutan nila itong nakaupo sa damuhan at lumuluha sa likod ng auditorium.

            Noong araw na iyon, unang pagkakataon ng 3 na makita itong umiiyak, nasasaktan at kailangan ng karamay.

Ann: nakadagdag din sa intense ng kanta yung pag-iyak niya, na-feel ko na nasasaktan siya, sobrang sakit kaya napaiyak siya.

            Lalo naman tumahimik ang kwarto, napahinto rin kasi si James sa pagi-gitara.

Ann: (napansin ang katahimikan) guys! Bakit lahat kayo parang takot magingay? Ganito ba kayo ditto?

Ivan: no, we just don’t know what to say.

Ryan: (matamlay) yeah … ivan is light .. today, we’re speechless ..

Ann: pero humanga rin kayo kay devon diba ?

Bret: of course, and she’s the reason of our silence.

Ann: huh? Bakit naman?

Ivan: her voice made us speechless, yeah, that’s it. (agap naman ni Ivan)

Ann: sabagay, kanina nga halos lahat ata nakanganga habang kumakanta siya! (tuwang tuwa parin sa nasaksikhan) buti nalang kinuha ako bilang judge, perfect score ang binigay ko pati yung 2 pang judges.

            Muli, walang umimik sa apat kaya umupo na lamang si Ann at kumanta ng awitin kanina ni devon.

            How could you hurt me this way, everything I do is lovi –

            Di na natuloy ang awitin ng tumayo bigla si James at nagsalita.

James: will you stop it!

            Lumabas na ito ng kwarto at naiwang gulat si ann.

Ann: bakit galit yun? Ganun ba kapangit boses ko?

            Sabay-sabay naman yumuko ang tatlo at di umimik.

Ann: you guys are really weird!